Sokak gençlerin umudunu yeşertti

Ekonomi Üniversitesinden bir kadın

İzmir – Hepimiz gençliğin umudunu taşıyan yorgun çocuklarız. Farklı yerlerden kanasak da hepimiz mevcut düzende yaralıyız. Bu yüzden hepimizi birleştiren, cılız sesimizle bir olup sokakları inleten şey, içimizde birbirimizden başka dayanağımız olmadığını söyleyen inancımız.

Biz de diğer üniversiteli arkadaşlarımız gibi sokaklarda, kampüste, sosyal medyada direnişimizi hep bir ağızdan haykırıyoruz. Hakkımız olan özgürlüğü, gençliğin neşesini, geleceğimizi ve hayallerimizi kazanmak için mücadele ediyoruz. Bizler, gençler olarak geleceği ve umudu inşa etmek için varız. Yarın bu dünyada akacak hayat bugün bizlerin emeğiyle var olacak. Hiçbirimiz emeğin ve çalışmanın karşılıksız kaldığı bir güne daha uyanmak istemiyoruz. Bu yüzden arkada kalmış, sesi çıkamayan her arkadaşımız için konuşmayı, herkes için ses olmayı kendimize görev biliyoruz. Hepimiz için adil bir dünyaya uyanmadan eksiğiz ve mücadelemiz hep yarım.

Üniversitemizdeki bilinçli mücadele her geçen gün güçleniyor. Her gün bir diğerine daha sağlam bir inançla geçiyor ve bizler her geçen gün çoğalıyoruz. Okul bahçesinde toplanıyor, eylemler yapıyor; civardaki diğer üniversiteli arkadaşlarımızla yürüyoruz. Okulumuza pankartlar asıyoruz. Arkadaşlarımızla dersleri boykot ediyoruz çünkü biliyoruz ki okul yalnızca eğitim aldığımız yer değildir. Eğitim düşünme, sorgulama ve haksızlığa karşı ses çıkarma yetisi kazandırmadıkça yerini bulmayacaktır. Bizler de eğer bunca yıllık eğitim hayatımızda bir şey öğrendiysek bu da özgürlüğümüzün, değerlerimizin ve hayallerimizin bir derse girip çıkmaktan daha üstün olduğudur.

‘Sokakta umut bulduk’

Tüm bunların tek bir sebebi bulunuyor. Şimdiye kadar yaşadığımız ve yaşamakta olduğumuz hukuksuzluklar silsilesi bizleri günden güne bu kadar yıprattı, geleceğine karşı umutsuz ve yorgun hale getirdi. Çünkü biz yüzlerce kadını korkunç cinayetlerle kaybettik. Birçok dostumuz yoksulluktan ve umutsuzluktan yaşamına son verdi. Yürekleri, bizim senelerdir çürüttüğümüz dirseklerimizden kara olanlar liyakatsiz işe alımlarla insanlarımızın geleceğini çaldı. İnsanlarımız, ailelerimiz, anılarımız yıkılan binalar altında, denetimsiz afetler ardında ölüme terk edildi. Durum böyleyken hangimiz daha fazla acıya göz yumabilirdik?

Ancak sokaktan umut bulduk. Öldürülmediğimiz bir hayat mümkün. Emeğimizin karşılığını aldığımız, liyakatli bir hayat mümkün. Hukukun hakkın yanında olduğu bir hayat mümkün. Farklı olan diye bir şeyin olmadığı, özgürce birbirimizi sevebildiğimiz bir hayat mümkün. Hayat içinde mümkün olan tüm güzelliklerle bize umudu, geleceği fısıldıyor. Onu almak elimizde.